‘Evidence-based’: het is een toverformule die is doorgedrongen tot in de haarvaten van de praktijk, het beleid en de financiering van de zorg. Eerst het bewijs leveren en dan pas toepassen, betalen of inkopen. Richtlijnen, protocollen, toezichtkaders, kwaliteitsindicatoren en zorgcontracten getuigen hiervan. Deze benadering heeft in de hand gewerkt dat het accent in de zorg is komen te liggen op externe verantwoording, transparantie, standaardisatie en controle. De onderliggende aanname is dat bewezen zorg ook altijd goede zorg is. In het advies Zonder context geen bewijs. Over de illusie van evidence-based practice in de zorg wordt deze aanname aan een kritisch onderzoek onderworpen: wat is dan het bewijs en hoe is het tot stand gekomen en is het bewijs ook houdbaar in verschillende situaties?
Lees verder…